Τα καρτελάκια με τα ονόματα του προσωπικού, έχουν διάφορα πλεονεκτήματα, καθώς μέσα από αυτά ενθαρρύνεται η αναφορά για προβλήματα και η λύση τους γίνεται εφικτή (π.χ. «με εξυπηρέτησε ο τάδε…»), αναγνωρίζεται η προσπάθεια (π.χ. «όλοι τους ήταν υπέροχοι, αλλά ο τάδε ήταν αυτός που ξεχώρισε») και τέλος κρατάει το προσωπικό σε εγρήγορση, καθώς γνωρίζει ότι είναι πλέον αναγνωρίσιμο και το αποτρέπει από το να πράξει κάτι μη θεμιτό.
Αναμφίβολα, το μεγαλύτερο ίσως όφελός τους είναι ότι λειτουργούν ως conversation starters, κοινώς θέτουν τις βάσεις για να ”σπάσει ο πάγος” και να καλλιεργηθούν δεσμοί ανάμεσα στο προσωπικό και τους επισκέπτες.
Σε ένα ξενοδοχείο στο Μεξικό, υιοθετήθηκε μια πρωτοποριακή -και πιο ανθρώπινη- προσέγγιση: στα καρτελάκια δεν αναγραφόταν μόνο το όνομα ή η καταγωγή του υπαλλήλου (απαντάται σε αρκετά ξενοδοχεία του εξωτερικού: αφενός ο ντόπιος θα ξέρει αρκετά μυστικά για να διαμοιραστεί, αφετέρου ο «ξένος» μπορεί να έχει κοινή καταγωγή με τον επισκέπτη), αλλά και το πάθος του καθενός.
«My passion is my family» έγραφε το καρτελάκι ενός, «My passion is soccer» ενόςάλλου, «My passion is fishing», ενός τρίτου. Πράγματι, αρκετοί από αυτούς έπιαναν κουβέντα με τους επισκέπτες, που συχνά μοιράζονταν τις ίδιες αξίες, ενδιαφέροντα και ιδανικά.
Αναρτήθηκε από Γιάννης Πρωτοπαπαδάκης
