O Bashar Wali είναι ένας κοσμογυρισμένος επιχειρηματίας. Είναι ο ορισμός του business traveler, που είναι συνεχώς με μία βαλίτσα στο χέρι, μέσα και έξω από αεροπλάνα και ξενοδοχεία.
Είναι χαρακτηριστικό, όπως ανέφερε σε μια ομιλία του στο TEDx, ότι το 2016 μάζεψε 212.503 μίλια, ενώ διέμεινε σε 167 διαφορετικά ξενοδοχεία. Ο ίδιος, από επαγγελματική διαστροφή, δεν παρέμενε ποτέ στο ίδιο ξενοδοχείο – ακόμα και αν έμενε για τρεις μέρες στη Νέα Υόρκη, θα έμενε σε διαφορετικό ξενοδοχείο κάθε μέρα.
Εχει διανυκτερεύσει σε μερικά από τα κορυφαία ξενοδοχεία στον κόσμο, όπως είναι το Burj Al Arab, το Plaza Hotel στη Νέα Υόρκη και το Phaena Hotel στο Μαϊάμι, γνωστό για τον χρυσό σκελετό μαμούθ που φιλοξενεί (ο οποίος κόστισε 20 εκατ. δολάρια).
Για τον ίδιο, ωστόσο, όλα αυτά τα ξενοδοχεία, όσο πολυτελή, εκθαμβωτικά και εκλεπτυσμένα και αν είναι, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τούβλα, λάσπη, ατσάλι και γυαλί. Όπως διατείνεται, «a hotel is just a building». Όλα αυτά δεν χαμογελούν, δεν ακούνε, δεν μπορούν να προβλέψουν και να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των επισκεπτών τους.
Αυτό είναι κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μέσα από αυτό που χαρακτηρίζει «human connection», την αλληλεπίδραση με το προσωπικό, που αποκαλεί τον επισκέπτη με το όνομά του, που γνωρίζει ποιος τύπος μαξιλαριού του αρέσει, ποια μπίρα είναι η αγαπημένη του…
Στα πολυάριθμα ταξίδια του συχνά γίνεται αποδέκτης του ίδιου «πακέτου καλωσορίσματος». Φθάνοντας συχνά στο ξενοδοχείο αργά το βράδυ βρίσκει την τυποποιημένη «έκπληξη»: τυρί (ελαφρώς ξινισμένο από τις ατελείωτες ώρες αναμονής), ένα μπουκάλι κρασί και μία κάρτα με το όνομά του στον φάκελο, που σχεδόν πάντα λέει το ίδιο πράγμα («σας ευχαριστούμε που μας προτιμήσατε, ευχόμαστε να περάσετε καλά, αν θέλετε κάτι ήμαστε στη διάθεσή σας μπλα, μπλα, μπλα»). Η κάρτα αυτή συχνά καταλήγει στον κάλαθο χωρίς καν να ανοιχτεί, ενώ και τα υπόλοιπα «καλούδια» τον αφήνουν παγερά αδιάφορο (προφανώς στα μεσάνυχτα δεν πρόκειται να ανοίξει το κρασί ή να φάει το τυρί).
Επισκεπτόμενος ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο, έγινε πάλι αποδέκτης του ίδιου «πακέτου», με μία όμως διαφορά: η κάρτα δεν βρισκόταν μέσα σε κάποιο φάκελο. Από περιέργεια, μπαίνει στον κόπο να τη διαβάσει. Το ίδιο «παραμυθάκι» με μία μικρή (αλλά όχι ασήμαντη) όμως διαφορά: στο τέλος υπήρχε ένα υστερόγραφο. «Κύριε Bashar ή αγαπημένη σας σειρά Blackish είναι σήμερα στις 8 στο Channel 12».
Bingo!!! Ο επισκέπτης έχει μείνει στήλη άλατος. «Μα καλά, πώς γνωρίζουν ότι όντως αυτή είναι η αγαπημένη μου σειρά;» αναρωτήθηκε. Το μυστήριο δεν θα αργούσε να λυθεί, καθώς το είχε μνημονεύσει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook.
Αυτό ήταν. Όπως παραδέχθηκε, «το ξενοδοχείο με κέρδισε για μια ζωή». Ηταν το πρώτο που του έδειξε ότι νοιάζεται (αρκετά, ώστε να ψάξει να βρει κάτι σχετικό και ιδιαίτερο για τον επισκέπτη του) και το οποίο επικοινώνησε μαζί του σε προσωπικό επίπεδο.
Αναρτήθηκε από Γιάννης Πρωτοπαπαδάκης
