Απογοήτευση και Αδικία στον Ξενοδοχειακό Κλάδο, Η Άγνωστη Πλευρά μέσα από την Επιστολή μιας Εργαζομένης

Συχνά πυκνά τονίζουμε σε διαφορά άρθρα που φιλοξενούμε τους λόγους που γυρνάνε την πλάτη οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, και αναφέρουμε επιγραμματικά

• Ακατάλληλα καταλύματα διαμονής.

• Συχνές αλλεπάλληλες και βραδινές βάρδιες.

• Διπλά και τριπλά καθήκοντα, εποχικότητα (εξαντλητική εργασία και 3 μήνες με επίδομα ανεργίας).

• Επιδοματική πολιτική που κινητροδοτεί τη μαύρη εργασία.

• Μη ανταγωνιστικά πλέον επίπεδα αμοιβών, απουσία οργανωμένων επιχειρηματικών δομών σε μεγάλο αριθμό ξενοδοχείων χαμηλότερων κατηγοριών.

• Αλλαγές στη νοοτροπία των νεότερων σε ηλικία εργαζομένων.

• Απώλεια εμπιστοσύνης στην αξιοπιστία της απασχόλησης στα ξενοδοχεία εξαιτίας της πανδημίας.

Ανάμεσα στα email που λαμβάνουμε καθημερινά ξεχωρίσαμε ένα το οποίο περιγράφει τα παραπάνω από πρώτο χέρι και μας ζητήθηκε να το δημοσιεύσουμε ανώνυμα για ευνόητους λόγους.

Ονομάζομαι Γεωργία Κ.

Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω. Είμαι κουρασμένη. Εξουθενωμένη. Εδώ και καιρό θέλω να μιλήσω, να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω και βλέπω κάθε μέρα στη δουλειά μου. Όλα αυτά που με πνίγουν. Σας ευχαριστώ Hoteltraining.gr που μου δίνετε αυτή την ευκαιρία. Ίσως μέσα από αυτές τις γραμμές να βρω λίγη ανακούφιση, και αν είμαι τυχερή, να ακουστώ.

Εργάζομαι στον τουρισμό εδώ και 16 χρόνια. Δεν ήταν εύκολο, ποτέ δεν ήταν. Είμαι διαζευγμένη, μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μου, και κάθε μέρα είναι ένας αγώνας. Η οικονομική πίεση είναι ασφυκτική και ο χρόνος ποτέ αρκετός. Έχω δουλέψει σε δύο ξενοδοχεία, το ένα από αυτά πολυεθνική. Kαι είμαι και τυχερή καθώς τα συγκεκριμένα έχουν σχετικά καλές συνθήκες σε σχέση με αυτά που έχω ακούσει

Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη. Κάθε μέρα, μιλάω με συναδέλφους που νιώθουν το ίδιο. Αυτά που θα γράψω παρακάτω είναι αλήθειες που πονάνε.

Ας ξεκινήσω από το προσωπικό. Υπάρχει τεράστια έλλειψη και οι προσλήψεις γίνονται μόνο για να καλυφθούν τα απολύτως απαραίτητα. Σαν να είμαστε μηχανές, χωρίς ψυχή και ανάγκες. Έχουμε 2024, αλλά τα ξενοδοχεία λειτουργούν ακόμα με τη λογική του 1970. Αν κάποιος αρρωστήσει, δεν υπάρχει κανείς να τον αντικαταστήσει. Οι βάρδιες καλύπτονται με υπερωρίες και τα ρεπό κόβονται σαν να είναι πολυτέλεια που δεν δικαιούμαστε.

Δεν είναι μόνο η σωματική κούραση. Είναι και η ψυχική φθορά. Πόσες φορές έφτασα στο τέλος της βάρδιας μου, με την ελπίδα να ξεκουραστώ την επόμενη μέρα, μόνο και μόνο για να μου πουν ότι πρέπει να έρθω γιατί κάποιος άλλος δεν θα έρθει. Ναι, ξέρω ότι δεν είμαι υποχρεωμένη, αλλά δεν αντέχω τα μούτρα και την κακία των προϊσταμένων, και αν τολμήσω να αρνηθώ, ξέρω ότι αργότερα θα το πληρώσω με τον έναν η τον άλλο τρόπο. Υπάρχει και ζωή έξω από το ξενοδοχείο

Αυτό πάλι που συνάδελφοι εργαζόμενοι δεν έρχονται στην δουλειά για ψιλού πήδημα πρέπει να σταματήσει κάποτε.Να είμαστε τυπικοί απέναντι και στους συναδέλφους και στην επιχείρηση από την οποία βγάζουμε το ψωμί μας

Κι έπειτα, υπάρχει το θέμα της ιεραρχίας. Έχω δει ανθρώπους να προχωρούν με το σπαθί τους, αλλά και άλλους να ανεβαίνουν χωρίς να το αξίζουν. Εγώ, για παράδειγμα, έγινα Κάπτεν. Πήρα κάποιες ευθύνες, μαζί και 43 ευρώ παραπάνω τον μήνα. Άξιζε τον κόπο; Αναρωτιέμαι… Μήπως ήταν καλύτερα να είχα μείνει απλά σερβιτόρα;

Ακόμα και οι εργοδότες μου, αν και τυπικοί στο συγκεκριμένο, συχνά αργούν να καταθέσουν τον μισθό μου. Μου είπαν ότι θα τον καταθέτουν μέχρι τις 3 του μήνα. Και όμως, πολλές φορές πάει 7 ή και 8 του μήνα. Μπορούν άραγε να καταλάβουν τι σημαίνει αυτό για μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της το παιδί της;

Δεν μπορώ να παραλείψω και το θέμα της παρενόχλησης στον χώρο εργασίας. Δυστυχώς, το έχω ζήσει και αυτό. Έμαθα να το σταματάω αμέσως, αλλά γιατί πρέπει να το περνάμε αυτό; Οι επιχειρήσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες από την αρχή: τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές και θα διώκονται ποινικά. Να το σκέφτεται δύο φορές ο κάθε θρασύς πριν κάνει ή πει οτιδήποτε.

Ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, και όμως, οι εργαζόμενοι πληρώνονται ψίχουλα. Οι συλλογικές συμβάσεις πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Τα σωματεία πρέπει να το παλέψουν. Να σταθούν δίπλα μας και να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες και αμοιβές.

Δωμάτια προσωπικού και φαγητό προσωπικού χάλια. Οι επιχειρήσεις πρέπει να καταλάβουν ότι ευτυχισμένος εργαζόμενος δημιουργεί ευτυχισμένο πελάτη.

Και κάτι τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό. Οι περισσότεροι διευθυντές και προϊστάμενοι έχουν ένα υφάκι χιλίων καρδιναλίων. Ένα “καλημέρα” ή ένα χαμόγελο δεν κοστίζει τίποτα. Στο τέλος της ημέρας, όλοι για τον ίδιο στόχο δουλεύουμε: να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, να φύγει ο φιλοξενούμενος ευχαριστημένος και να πάμε στο σπίτι μας ήρεμοι.

Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο. Νιώθω ότι έχω γράψει πάρα πολλά, αλλά ταυτόχρονα δεν έχω πει τίποτα. Η αλήθεια είναι ότι είμαι κουρασμένη. Θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά δεν ξέρω πώς. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ελπίζω. Ελπίζω ότι κάποια μέρα, θα ξυπνήσουμε και τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Για όλους μας που αγαπάμε την δουλειά μας. Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.

Γεωργία Κ.